Σε αυτή την ζωή μετά από πολλά χρόνια κατάλαβα ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο. Μπορεί κάποτε να πίστευα ότι ήμουν άτυχος ή τυχερός αλλά όσο περνάνε τα χρόνια αντιλαμβάνομαι ότι πριν την ολοκλήρωση του βίου μας κανείς δεν μπορεί να πει με ακρίβεια εάν ήμασταν τυχεροί ή άτυχοι. Ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο με μιας γίνεται δυστυχής και το αντίστροφο και έτσι όποιοι μπορούνε και επιβιώνουν μέρα με την μέρα έχουν μια ακόμα ευκαιρία. Πολλοί θα πούνε και την να την κάνω την ευκαιρία λίγο πριν το τέλος; Λες και μπορεί κάποιος να προβλέψει το τέλος του. Πάντως τέλος είναι και όταν νιώθεις ότι δεν έχεις τίποτα άλλο να κερδίσεις με την παραμονή σου και αυτό το συναίσθημα είναι που μπορεί να γκρεμίσει όλα σου τα όνειρα. Είναι το συναίσθημα που σου λέει , ως εδώ βαριέμαι να πάω παρακάτω έστω και εάν όλα αλλάξουν. Και αυτό το συναίσθημα έχω νιώσει πολλές φορές και σε διαφορετικές περιόδους της ζωής μου. Είναι έντονο ένα τέτοιο συναίσθημα όταν κάνεις απολογισμούς και κυρίως όταν αυτοί είναι ή δείχνουν αρνητικοί. Τα κριτήρια σε αυτούς πρέπει να είναι όμως υποκειμενικά γιατί οι συγκρίσεις οδηγούν σε λάθος αποτελέσματα. Και εδώ είναι και η ουσία το τι θέλουμε είναι ισχυρό ή το τι μας επιτρέπεται ή μπορούμε; Πάντως εάν σε μια γεμάτη ζωή είχα να κάνω μόνο με επιθυμίες θα επιθυμούσα να παραμείνω το ίδιο "άρρωστος" όπως πάντα με πράγματα που δεν έχουν καμιά αξία αλλά που δίνουν σε μένα τουλάχιστον την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να αλλάξει ο κόσμος προς το καλύτερο αρκεί ο καθένας από εμάς να κάνει ένα απλό βήμα. Να αναλογιστεί ότι είναι πολύς σύντομος ο δρόμος μας και να μάθει να αρκείται στα λίγα και σημαντικά. Ποια είναι αυτά θα μου πείτε. Μακάρι να ήξερα άλλωστε για μένα το ταξίδι αυτό είναι τόσο παροδικό όσο και μια καταιγίδα μέσα στο κατακαλόκαιρο. Ένα ταξίδι που ούτε τον προορισμό διαλέγουμε εμείς αλλά ούτε και την διάρκεια. Είναι σαν την ελπίδα του εξαρτημένου από τον τζόγο που στο τελευταίο πάτημα στα φρουτάκια περιμένει να ρεφάρει. Από τι άραγε από τα χιλιάδες ευρώ που έχει χάσει; Πάντως αυτό το πάτημα εγώ δεν το περιμένω πια και είναι καιρό τώρα που δεν αναζητώ ούτε καν μια νέα αρχή.Αυτό απλά σημαίνει ότι βαδίζω με γνώμονα το ότι το "παιχνίδι" τελείωσε ........................
ΥΓ Συγγνώμη δεν ζητάω για το παραπάνω κείμενο γιατί στην μεταξύ μας επικοινωνία δεν χωράνε ψέμματα αλλά μόνο αλήθειες. Έτσι ένιωσα έτσι έγραψα και σίγουρα δεν υπάρχουν "απολογίες" μεταξύ μας.
1 σχόλιο:
Γιατί, ρε φίλε, τόση απογοήτευση; Μπορεί κανείς να μην ξέρει αν η άμμος στην κλεψύδρα του φτάνει για άλλα 50 χρόνια ή για μόλις 5 λεπτά , αλλά όσο υπάρχουν άνθρωποι που σε εκτιμάνε, σε αγαπάνε και μπορείς να επικοινωνείς μαζί τους, το παιχνίδι είναι ευχάριστο. Έχεις μοναξιές ή καμιά πρόσφατη απογοήτευση, κανένα χτυπημένο όνειρο και τα βλέπεις μαύρα; Ό,τι και να ΄ναι, υπάρχουν οι προϋποθέσεις να διεκδικήσεις αυτά τα λίγα που χρειάζεσαι για να είσαι ευτυχισμένος, οπότε άσε τις μαυρίλες. Τα υπόλοιπα είναι για να μας μπερδεύουν και να κάνουν ενδιαφέρον ένα πολύ απλό παιχνίδι, είναι μόνο αέρας κοπανιστός που απλώς δεν αφήνει να δεις παραπέρα και να συνειδητοποιήσεις ότι δεν υπάρχει κάτι να φοβάσαι. Μετά από τόσες φιλοσοφίες, ακόμα και αν δε συμφωνείς, θα σε έχω τουλάχιστον χαλαρώσει λίγο, με τη ζαλάδα που προκαλούν!.. Με αγάπη, Σταυράκο. Και πάλι χρόνια πολλά και καλά, φίλε μου.
Δημοσίευση σχολίου