Καθώς ο χρόνος τελειώνει πάντα σκέφτεσαι την αρχή. Είναι Νόμος πως όλα τα πράγματα κάποτε τελειώνουν. Όχι όλα όμως ,τα υλικά έχουν φθορά κάποια μένουν αιώνια για να θυμίζουν πως πέρα από τον φθαρτό τούτο κόσμο υπάρχει ένας άλλος. Ο Κόσμος των Ιδεών για τον Πλάτωνα , ο Παράδεισος για τους Χριστιανούς.Εκεί δεν γνωρίζω εάν μπορεί να κρυφτεί η ανθρώπινη μικρότητα και φυσικά εκεί επιβιώνει ό,τι αξίζει.
Είναι καλό να θυμάσαι την αρχή ενός πράγματος. Βγάζεις χρήσιμα συμπεράσματα για πολλά πράγματα. Επειδή η πορεία είναι "μεγάλη" θυμάσαι και πως ήσουν τότε. Μελαγχολείς , αναρωτιέσαι , θυμώνεις σκέφτεσαι τι δεν έγινε αλλά δεν έχεις το δικαίωμα επιστροφής. Ποτέ δεν μου άρεσαν τα πράγματα που φθείρονται με τον χρόνο. Αρνιόμουν να καταλάβω τα απολύτως αυτονόητα. Τελικά έχοντας διανύσει πάνω από την μισή διαδρομή του "ταξιδιού" δεν έγινα σοφότερος!!! Φιλίες που τελειώνουν , ζευγάρια που χωρίζουν , επαγγελματικές επιλογές που αλλάζουν, αυτοκρατορίες που καταστρέφονται , ανθρώποι που πεθαίνουν , δεν μου ήταν και δεν μου είναι αρεστά. Καταφύγιο και "σωτηρία" μου ένας κόσμος που τα πάντα διαρκούν για πάντα. Ουτοπία ,έλλειψη γνώσης , ανωριμότητα όμως εγώ επιμένω ο κόσμος αυτός υπάρχει. Είναι δυνατόν να πεθάνει η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ; Είναι δυνατόν να πεθάνει ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ; Είναι δυνατόν να πεθάνει ο ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ; Είναι δυνατόν να πεθάνει η ΑΓΑΠΗ; Είναι δυνατόν να πεθάνει η ΑΝΔΡΕΙΑ; Μάταια προσπάθησαν να με πείσουν πως όλα τα παραπάνω έχουν ΥΛΙΚΗ αξία και καμμιά σημασία σε μια κοινωνία που είναι ΥΛΙΣΤΙΚΗ. Μα ακόμα και οι ΚΙΟΝΕΣ της Ακρόπολης έχουν για μένα ΨΥΧΗ ακόμα και το ΧΩΜΑ μιλάει σε αυτό τον ΑΓΙΟ Τόπο. Πως είναι δυνατόν να μην το ακούμε; Σκεφτόμουν πολλές φορές εάν είναι δυνατόν να ΠΕΘΑΝΟΥΝ κάποιοι σημαντικοί άνθρωποι. Εάν δηλαδή θα υπάρξει ποτέ η μέρα που ο Πλάτωνας θα ξεχαστεί και την θέση του θα πάρει κάποιος άλλος φιλόσοφος. Οι περισσότεροι γύρω μου αγνοούσαν αυτές μου τις ανησυχίες. Μάλιστα κάποιοι φώναζαν ότι οι ΙΔΕΟΛΟΓΙΕΣ πέθαναν και το συμπέρασμα αυτό το έβγαζαν επειδή η ευδαιμονία , ο καπιταλισμός και η παγκοσμιοποίηση απαιτούσαν έναν κόσμο αγέλη. Μετά ήρθε η κρίση και εκεί συνέχισαν να μιλάνε για τις ΑΓΟΡΕΣ που κυβερνούν τα κράτη. Οι αγορές για αυτούς ήταν κάτι σαν τους Θεούς που έπρεπε να επιβάλλουν τους Νόμους τους επειδή ήταν πάνσοφες!!! Όταν δημιούργησαν την ΔΥΣΤΥΧΙΑ πάλι τις δικαιολόγησαν, Δεν είχαν φταίξει αυτές οι "κακομοίρες", οι κακές Κυβερνήσεις έφταιγαν που είχαν επιβάλλει φραγμούς με κακούς νόμους και δεν τις άφησαν να μας γ@μήσουν καλύτερα!!! Παρατηρούσα βέβαια από πολύ μικρός πως οι περισσότεροι άνθρωποι καθόριζαν την ζωή τους βασιζόμενοι στον υλικό πλούτο. Δεν ξέρω γιατί ήμουν από μικρός τόσο αντιδραστικός (αφού μεγάλωσα σε μεσοαστική οικογένεια και δεν μου έλειψε σχεδόν τίποτε) αλλά πάντα με ενοχλούσε η έννοια του υλικού πλούτου. Από πολύ μικρός δεν με ενθουσίαζαν οι περιγραφές των πλούσιων βασιλιάδων της Ανατολής αλλά οι περιγραφές του ηρωϊσμού των Βασιλιάδων που έπεφταν στο πεδίο της μάχης. Αυτή μου την "ανωμαλία" δεν μου την διόρθωσε ούτε η στρεβλή μόρφωση που έλαβα στα δημόσια σχολεία. Ήταν φανερό ότι η εκπαίδευσή μας δεν είχε τίποτα το ηρωϊκό. Ακόμα και το μάθημα της Ιστορίας περιοριζόταν σε ημερομηνίες και μάχες που μας μεταφέρονταν εντελώς επιδερμικά. Λες και ήθελαν να ξορκίσουν κάποιοι καθηγητές μας την "τρέλα" των προγόνων μας. Με την τωρινή "λογική" μας παρουσιάζονταν ως πολεμοχαρείς που δεν είχαν καταλάβει πως η ΙΣΤΟΡΙΑ γράφεται με υποχωρήσεις και ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ. Μάλιστα έφτασαν στο σημείο να μας παρουσιάσουν μαύρες σελίδες της Ιστορίας μας ως μεγάλες επιτυχίες. (Συνεχίζεται.....)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου