ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΥΣ

Του Σταύρου Μαρίνη

Υπάρχουν πάρα πολλοί τρόποι για να εκφράσεις σε κάποιον τα συναισθήματά σου όπως υπάρχουν και πολλοί τρόποι για να φύγεις από μια σχέση. Δεν θα ήθελα να κάνω βαρετές αναλύσεις για κάτι που οι περισσότεροι από εμάς έχουμε βιώσει. Δεν θα έμπαινα καν στον κόπο να γράψω κάτι ανάλογο εάν δεν με προκαλούσαν με τις παραλείψεις τους οι συνήθεις ταραξίες της ηρεμίας μου. Είναι φαίνεται αναγκαίο κακό να πολεμάς με πράγματα τα οποία δεν έχεις από την πρώτη στιγμή αντιμετωπίσει καλά. Ο κάθε άνθρωπος δείχνει με διαφορετικό τρόπο τα συναισθήματά του και αυτό φαντάζομαι ότι το καταλαβαίνετε όλοι. Αυτή η διαφορετικότητά μας , μας κάνει μοναδικούς και αυτή στην ουσία αγαπάμε όταν "κολλάμε" με κάποιο άτομο.


Εάν  όλοι δείχναμε την Αγάπη μας με ένα λουλούδι τότε ο κόσμος μας θα ήταν φρικτός και απόλυτα προβλέψιμος. Όμως ευτυχώς ή δυστυχώς δεν είναι. Επομένως οι απλοϊκές κουβέντες μα δεν έκανε αυτή την κίνηση είναι ένα στερεότυπο που πρέπει να αποβάλουμε εάν δεν θέλουμε να αδικήσουμε κάποιους. Εάν το κάνουμε σκόπιμα για να καλύψουμε την δική μας αδιαφορία έχει καλώς αλλά άμα δεν αντιλαμβανόμαστε την διαφορετικότητα του άλλου τότε υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Ποτέ δεν με τρόμαζε η διαφορετικότητα για να είμαι ειλικρινής με γοήτευε πάντοτε. Δεν μου άρεσαν οι άνθρωποι που έμοιαζαν μεταξύ τους αλλά αυτοί που ήταν διαφορετικοί. Δεν θα ήθελα να ζω σε μια κοινωνία που θα ήταν όλοι ομοιόμορφοι και δεν μιλάω μόνο εμφανισιακά αλλά και σε θέμα χαρακτήρα. Έχω γνωρίσει πάρα πολύ κόσμο και πάντα με γοήτευαν όσες και όσοι είχαν ξεχωριστή εμφάνιση αλλά και συμπεριφορά. Ακόμα και το ψέμα τους ήταν για μένα αλήθεια αφού ο τρόπος που το έλεγαν ξέφευγε από τα κλασσικά στερεότυπα. Μεγαλώνοντας βλέπω όλο και περισσότερους ανθρώπους να μοιάζουν δεν ξέρω εάν ωρίμασα ή εάν κάνω λάθος παρέες. Μια γενικευμένη ομοιομορφία με κάνει να θέλω να αλλάξω τα πάντα γύρω μου. Άνθρωποι με κοινούς στόχους , προβλήματα, τρόπο σκέψης και εγώ πλέον να δείχνω το μαύρο πρόβατο έτοιμο για σφαγή. Και μάλιστα για μια σφαγή που δεν έχει τίποτα το ηρωϊκό πας χαμένος και δεν σώζεις κανέναν. Έργο με τέλος που είναι τόσο απλοϊκό όσο και οι συνήθειες των περισσοτέρων. Καμιά διαφορετική προσέγγιση της πραγματικότητας , άνθρωποι που μοιάζουν με μηχανές που έχουν συναισθήμτα της στιγμής που είναι τόσο ρηχοί που δεν μπορούν να πνίξουν καμιά μου ανάγκη. Μαζί τους και εγώ χαλάω μέρα με την μέρα , είναι τόσο ίδιοι που δεν θέλω να τους μοιάσω. Μα ήδη μιλάω την γλώσσα τους με καταλαβαίνουν θέε μου σύντομα θα έχουμε τις ίδιες ρηχές αντιδράσεις , θα μας αρέσουν τα ίδια πράγματα , θα μοιραζόμαστε τις ίδιες ματαιοδοξίες, θα μας αρέσουν οι ίδιες γυναίκες , και θα κάνουμε ανούσιες συζητήσεις που θα καταλήγουν στην ανωτερότητά μας, Όχι άμα είναι να γίνω τόσο πετυχημένος όσο αυτή καλύτερα να μην μιλάμε , να μην διαβάζουν τα κείμενά μου , να αγνοούν την ύπαρξή μου, να μην τους βλέπω. Άμα έχω τέτοιες συναναστροφές καλύτερα να είμαι μόνος , να έχω τις Ιδέες μου χωρίς ωραιοποιήσεις , να λατρεύω την διαφορετικότητα και να εξακολουθώ να πιστεύω ότι βλέπω ένα κακό όνειρο. Όμως η δική σου ατάκα με ξυπνάει , με κάνει να θέλω να αλλάξω τον κόσμο , να θέλω να βλέπω ωραίους όλους αυτούς τους άσχημους και ομοιόμορφους ανθρώπους. Το δικό σου δεν με αγαπάς με κάνει να ζω μόνο και μόνο για να αποδείξω ότι δεν είναι έτσι και μετά πάλι να μοιάζεις και εσύ σε όλα γύρω μου. Να είσαι ένα κομμάτι από αυτά που με κατηγορούν για την διαφορετικότητά μου. Δεν ξέρω εάν φεύγοντας πήρες μαζί σου κανένα κλειδί αλλά εδώ μέσα κάνει πολύ κρύο και θα ήθελα να είμαι κάπου ζεστά.  Ονειρεύομαι ζέστη , καλοκαίρι αλλά είναι εδώ καταχείμωνο και να δεις που δεν θα ξεπαγώσει ο χώρος θα μείνει κρύος όπως και τα λόγια σου. Κρίμα που κάποιοι νιώθουν έτσι εξαιτίας μου , κρίμα που δεν θα νικήσω ποτέ αυτή την ομοιομορφία γύρω μου. Κρίμα που γράφω ακόμα κείμενα για κάποιους που δεν το αξίζουν και ειλικρινά κρίμα για όσους το αξίζουν και δεν είδαν ποτέ κάτι αντίστοιχο. Ο τίτλος του κειμένου είναι για όλους αυτούς που δεν φοβούνται την διαφορετικότητα και ειλικρινά δεν γνωρίζω εάν είμαι πλέον ανάμεσά τους.