Του Σταύρου Μαρίνη Είναι πολλές φορές που δεν μπορείς να αποτυπώσεις ούτε τις σκέψεις ούτε τα αισθήματά σου. Πως να κλείσεις σε άψυχα γράμματα αυτό που νιώθεις; Πως να εκφράσεις την λύπη σου , την οργή σου τον πόνο σου με λέξεις που δεν έχουν ΨΥΧΗ; Πως μπορείς να γράψεις για τα "ερείπια" γύρω σου , για την απελπισία που νιώθεις για την ελπίδα που έχασες;
Και όμως επειδή δεν πρέπει να νιώθεις μόνος έχεις υποχρέωση να μοιραστείς τα συναισθήματά σου βοηθώντας όσους βιώνουν κάτι ανάλογο. Και τότε κάνεις το λάθος να πιστεύεις πως έχεις την δύναμη να κερδίσεις την ίδια σου την μοίρα και να φέρεις την μεγάλη ανατροπή. Και γράφεις αναπολώντας στιγμές του παρελθόντος και σχεδιάζοντας ένα μέλλον με "υλικά" από το χθες. Όμως να έρχεται η λογική και τα χαλάει όλα. Τα δεδομένα έχουν αλλάξει , ευκαιρίες πήγαν χαμένες και το κυριώτερο ο χρόνος άρχισε να ξεθωριάζει ό,τι ευχάριστο και γλυκό. Και τότε είναι που θέλεις να φύγεις από μια πραγματικότητα σκληρή από μια ΑΛΗΘΕΙΑ που σε πληγώνει και να ζήσεις σε έναν τελείως ψεύτικο και μαγικό κόσμο. Όμως δυστυχώς να γίνει κάτι μαγικό δεν περιμένω και άρχισα να βαριέμαι τα ψέμματα που κρατάνε "ζωντανούς" όσους ελπίζουν σε κάτι που έχει ελάχιστες πιθανότητες να συμβεί. Λυπάμαι που μοιράστηκα ένα τέτοιο κείμενο μαζί σας αλλά δεν είχα κάτι ευχάριστο να σας γράψω σήμερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου