Του Σταύρου Μαρίνη Δύσκολη η μάχη με τον χρόνο. Μια μάχη η οποία δεν ξέρεις πόσο θα κρατήσει!! Πολύ απλά γιατί δεν ξέρεις πόσο χρόνος σου απομένει. Αλήθειες που τρομάζουν τους φιλόζωους αλλά όχι όσους δεν είναι φιλοτομαριστές και αγνοούν από όσο θυμούνται έστω και μια ευχή τους για να έχουν μακροζωία!!
Άλλωστε η ποσότητα δεν εγγυάται την ποιότητα και δεν είναι λίγες οι φορές που σύντομα πετυχαίνεις όσα δεν περίμενες. Το πιο δύσκολο κομμάτι είναι να προβλέψεις αυτό που κάποιοι ονομάζουν το σωστό timing (την κατάλληλη ώρα) δηλαδή για να επιλέξεις πως θα χτίσεις αυτό που θέλεις. Και βέβαια ένα σωρό αστάθμητοι παράγοντες αλλά και η δική σου ανικανότητα είναι τις περισσότερες φορές η αιτία για να αναρωτιέσαι εκ των υστέρων πάντα που χάθηκε τόσος χρόνος. Η αίσθηση του χρόνου μου ήταν παντελώς αδιάφορη. Το θεωρούσα εξ αρχής ένα παιχνίδι που το καθόριζαν άλλοι επομένως δεν τον υπολόγιζα. Άλλωστε η ΘΕΙΑ πρόνοια είναι αυτή ή το πεπρωμένο που τον καθορίζει. Επομένως θεωρούσα εξαιρετικά γελοίο να στήνω πάνω σε ένα άγνωστο παζλ τα γεγονότα της δικής μου ζωής. Ανάλαφρα και χωρίς ίσως την ΓΝΩΣΗ που πρώτοι οι ΕΛΛΗΝΕΣ διέδωσαν στον υπόλοιπο κόσμο πορευόμουν αγνοώντας το πολυτιμότερο και μη εξαγοράσιμο ΑΓΑΘΟ τον Χρόνο. Και αυτός "γελώντας" μαζί μου με άφηνε να πιστεύω πως θα ήταν φιλικός μαζί μου. Βέβαια ακόμα και τώρα που κατάλαβα την ΑΞΙΑ του ελάχιστα θα άλλαζα αφού για μένα ακόμα και η έννοια του χαμένου χρόνου μου προκαλεί θυμηδία. Γιατί λέγοντας χαμένος χρόνος στην ουσία μιλάς για χαμένο κομμάτι της ζωής σου και αυτό εγώ τουλάχιστον δεν θα το παραδεχτώ ΠΟΤΕ. Δεν ξέρω εάν συμφωνείτε ή όχι με την "λογική" μου. Πάντως τις τελευταίες μέρες σκέφτομαι και πάλι εάν αυτή η άνιση μάχη με τον χρόνο που ορίζουν άλλοι εξωγενείς παράγοντες θα καταφέρει κάποτε να με κάνει να νιώσω ανόητος για τις πεποιθήσεις μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου